Tatry: O tym, jak nie weszliśmy na Bystrą

Jaskinia Raptawicka w Dolinie Kościeliskiej

Dziś będzie... płaczliwie. Naprawdę. Ryczałam w Tatrach! Ale od początku. Ostatniego dnia naszego tatrzańskiego urlopu postanowiliśmy wejść na Bystrą. Pogoda od kilku dni nie była najlepsza, ale co nam szkodzi zmoknąć.

Wybraliśmy podejście od Doliny Chochołowskiej, najpierw zielonym, później żółtym szlakiem. Aż do Iwaniackiej Przełęczy nie spotkaliśmy żywej duszy. Jeszcze nie padało, ale szło się średnio. Ścieżką wzdłuż wyschniętego strumienia, dookoła zniszczony las. No cóż.

Pod przełęczą wreszcie ludzie! Widać, wybrali podejście od Kościeliskiej. W kupie raźniej. Kroczymy w górę zielonym szlakiem, na Ornak. I masz, deszcz. Trudno, nie jesteśmy z cukru. 1867 m n.p.m. Chwila...

Zaczęło się. Ulewa. Ponoć grzmi. Burza? W naszym związku. Schodzi, i już. Może chwilę poczekamy? Nie byłam pewna, czy coś słyszę. On był - to grzmoty. Widzę, że nie ma sensu, nie dyskutuję. Schodzimy w deszczu. Po cichu, raz dwa.

U zbiegu szlaków mogłam już zdjąć płaszcz. Przejaśniało się. Na niebie... We mnie odwrotnie – gotowałam się w środku. Bezsilność. Złość. Wielki zawód. Nie wytrzymałam. Pociągałam nosem całą drogę do schroniska.

Byłam tak zła, że nie zatrzymaliśmy się nawet na zupę. Znowu lunęło. Popłynęliśmy z nurtem - zielonym szlakiem do Kir. Radek się nie poddaje. Proponuje, byśmy zajrzeli do którejś z jaskiń. Mylna odpada, nie mamy latarek. To Raptawicka? Drogę w górę znaczą łańcuchy. Krótkie podejście. W jaskini przestaje wreszcie padać nam na głowy. Możemy się zatrzymać. Pomyśleć. Ochłonąć.

[...]

Nieudanych wycieczek się nie podsumowuje. Zamiast tego będzie obietnica. Jeszcze spróbujemy!