Szlakiem Orlich Gniazd. Dzień 3: Spacer w chmurach

Trzeci dzień marszu Szlakiem Orlich Gniazd. Na trasie: Mirów, Bobolice, kto wie – może i Morsko. Zapowiadało się świetnie. Było... jeszcze lepiej!

Po nocy w Trzebniowie, z zapasem świeżych sił, ruszyliśmy do Niegowej. A tam – chwila szosą. Na jednym z zakrętów, już prawie za wioską, szlak odbija ostro w lewo (spokojnie, zejście oznaczono, nerwy pojawią się później). Trasa prowadzi wzdłuż płotu i zaraz potem – ponownie „w lewo zwrot!”.

Niestety, tutaj zaczęły się schody. Niedosłownie! Po prostu – słabiej oznaczony odcinek szlaku. Błądziliśmy. Każdy kolejny krok konsultowaliśmy z mapą. W końcu, zawierzając jej liniom, odważyliśmy się pójść łąką na przełaj. Słusznie. Na przeciwległym skraju polany zaczynał się lasek. W nim – w końcu znak, uf.

Nie wyszliśmy z niego aż do Mirowa. Naprawdę, przyjemny spacer. Zza ostatniego drzewa wyłonił się zamek. W jednej z książek przeczytaliśmy, że to najbardziej posępne Orle Gniazdo. No nie wiem. Nie, na pewno nie.

Ruiny zamku w Mirowie

Krótkie podejście polanką... chciałabym. Niestety, szlak prowadził gdzieś w bok, w wioskę. Radek się uparł: „- Dalej. Chodź!”. Skoro tak, obeszliśmy Mirów dookoła, by zaatakować zamek od „właściwej” strony. Łąkę oszczędziliśmy.

Ruiny zamku w Mirowie

Ruiny zamku w Mirowie

Niestety, wstępu na ruiny broniła żółta tablica ostrzegawcza. Tu i ówdzie rozstawiono rusztowania. Coś się działo. Pozostało choć odpocząć w cieniu kamieni.

Pierwsze wzmianki na temat zamku pochodzą z XV w. Jeszcze przez trzy stulecia miał być w jako takiej formie. Potem jego kosztem wznoszono domy i drogi we wsi.

Ruiny zamku w Mirowie

Ruiny zamku w Mirowie

Zamek i tzw. skały mirowskie zostawiliśmy za sobą. Ruszyliśmy do Bobolic. Widać je już z daleka, a prowadzi do nich jakby skalna ścieżka, taka - na wysokościach. Ach, przecudny odcinek szlaku!

Szlak Orlich Gniazd (odcinek Mirów - Bobolice)

Szlak Orlich Gniazd (odcinek Mirów - Bobolice)

W oddali po prawej zamek w Bobolicach

Bobolice ostatnio bardzo się zmieniły. Dotąd zwykły być ruiną. Dajmy na to – wiek XVII. Jan III Sobieski ciągnie na odsiecz do Wiednia. A jakże, przez Bobolice. Zamiast jednak na zamku, król ponoć nocował w namiocie.

Zamek w Bobolicach (widok od strony Mirowa)

Patrząc na potężne dziś mury zamku, trudno w to uwierzyć. Pod koniec XX wieku w posiadanie ruin weszli bracia Laseccy, którzy zajęli się ich odbudową. Prace trwały 12 lat. Różnie komentuje się ich efekt. Nie mogliśmy nie wejść do środka. I na wieżę!

Wnętrze zamku w Bobolicach

Wnętrze zamku w Bobolicach

Maska śmiechu (wnętrza zamku w Bobolicach)

Bobolice - widok z dziedzińca zamkowego

Zwodzony most i sucha fosa w Bobolicach 

Zamek w Bobolicach

Poza porannymi – nie mieliśmy większych problemów, by rozeznać się na szlaku. Szybko pomaszerowaliśmy więc dalej. Tym razem do Morska. Co jeden odcinek trasy, to piękniejszy! Na tym czaiły się kozice, jaskinie i ogromne wapienie. Szliśmy oczarowani.

"Jurne" kozice, a jakże

Szlak Orlich Gniazd (odcinek Bobolice - Morsko)

Szlak Orlich Gniazd (odcinek Bobolice - Morsko)

Szlak Orlich Gniazd (odcinek Bobolice - Morsko)

Hm, i pewnie właśnie przez te czary nie poznaliśmy zamku Bąkowiec. Naszą uwagę zwrócił ośrodek sportowo-rekreacyjny, czy jakiś taki. A skała? No jak skała, piękna. Dopiero za którymś rzutem oka zorientowaliśmy się, że - faktycznie - coś się do niej przytuliło.

Zamek Bąkowiec (Morsko)

Zamek Bąkowiec (Morsko)

Ruinom gotyckiego zamku rycerskiego można przyjrzeć się tylko z zewnątrz. Są chyba częścią ośrodka, o którym pisaliśmy akapit wcześniej. Pozostało powłóczyć nogami do Morska – wsi. Kawałek jest. Nie zauważyliśmy po drodze żadnych kwater. Znalazł się za to przystanek autobusowy. Z rozkładu jazdy na słupku wyczytaliśmy, że dzisiejszą noc spędzimy w Zawierciu. Całkiem dobrze. Jeszcze tylko telefon w odpowiedzi na ogłoszenie znalezione w sieci. Trafiony – zatopiony! W kołderce.